Hayatımın telaşesi rüyalarıma da yansıyor her geçen gün biraz daha.Kalbime de beynime de ayrı ayrı yer edinmiş tek bir sorunu çözümleyemiyorum bir türlü.Başım dik,yüzümde inatçı bir gülümseme adımlayabiliyorum kendi yolumda.Neyse ki bana yetecek kadar gücüm var hala.Ama gücüm yok başkalarına,ortaya çıkabilecek olası bir soruna daha gücüm yok benim.Hayatlarında eksik gedik olmayan insanların karşıma geçip dertlerinden dem vurmasına tahammülüm yok artık.Yetinmeyi bilmeli çünkü insan.(benim gibi.)Küçük şeylere büyük anlamlar yükleyebilmeli çoğu zaman ve şükretmeli.(her zaman yaptığım gibi)Ama benim hayatımda eksik birşey var.Aksatıyor hayallerimi.(ki ben aslında hayallerle ayakta kalabilen bir insanım)Ötesini siz düşünün.Yoruluyorum bazı bazı.En çok özlemek yoruyor beni.İçinde taşıdığı herşeyle,herkesle geçmişimi özlüyorum ben.Eski dostlarımı.İlk aşklarımı.Çocukluğumu.Oyuncak bebeklerimi.Annemin ayaklarında kendimi salıncaktaymış gibi hissetmeyi ve huzurla uykuya dalmayı.Sayabileceğim çok fazla şey var aslında.(ve sevgilim ben saydığım sayabileceğim herkeste,herşeyde en çok seni özlüyorum.ahh sevgilim ben gözlerimi olmayışına açtığım bazı sabahlara dayanamıyorum.)
Böyle bir sabaha uyandım bugün.
Bir şey bana çare olmalı bu sabah.
Yeniden başlamalıyım...
Öyleyse dinlemeliyim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder