Uyanır uyanmaz düşündüğüm tek şey yokluğun.
Alışabilmiş olmalıyım aslında,öyle de uzun oldu yani...
Gidişinin ardından öyle de çok zaman aktı yani...
Öyleyse eğer,sebebi ne yerimde saymışlığımın?
Her sabah yeni güne sanki ayrılığımızın ilk günüymüş gibi gözlerimi açmalarımın?
Ayrılığın ilk günü zordur iyi bilirim.Hatta belki de en iyi ben bilirim...
Ama fazla değil mi sence de(sizce de) her gün bir ayrılığın ilk gününü tekrar tekrar yaşamak?
Fazla...
Çok fazla hem de küçücük kalbime.
İçimdeki sen,içimdeki acı bir annenin canının bir parçası gibi oysa,evladı gibi.
Hani söküp atmak istesen,atılmaz ya canın parçaları,öylesin işte sevgilim sen de...
Atamıyorum bir kenara.
Bana şöyle demiştin zamanın bir keresinde '' Sevgin öyle fazla ki korkutuyor beni bazı zamanlar''...
Ah nasıl da haklıydın sevgilim...
Fazlaydı bu sevgi sana...
Ve biliyordum birgün daha fazla taşıyamayıp gidicektin.
Beni yanıltmayıp,kaybedicektin sevgimi başka başka bedenlerde...
Yanıltmadın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder